“อึก!”
ดวงตากลมเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจสุดขีดเมื่อถูกมือของอีกฝ่ายสัมผัสที่กลางลำตัวผ่านเนื้อผ้าเมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในท่าคลาน
แน่นอนว่าใช้มือสู้ไม่ได้ เด็กน้อยจึงดิ้นรนด้วยวิธีถีบขาหลังออกไป
ซึ่งเฉียดใบหน้าคมไปเพียงแค่เสี้ยวเดียวเท่านั้นเพราะมาร์คนั้นหลบได้ซะก่อน
“หยุดเถอะครับ!” เด็กน้อยร้องลั่นห้องเมื่อหมดแรงขัดขืน
มาร์คแค่นหัวเราะอย่างนึกสะใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายหมดเรี่ยวแรงเร็วกว่าที่คิด เขาเลยดึงคนตัวเล็กขึ้นมารวบกอดไว้
ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูพร้อมจุมพิตเบาๆที่ต้นคออย่างหยอกล้อ
“ก็บอกเองว่าอยากจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นไม่ใช่รึไง”
“...”
“ถ้าทำแบบนี้ละ”
ว่าจบก็ใช้แขนยาวสอดมือเข้าไปใต้เสื้อนักเรียนตัวบางแล้วลงมือถกขึ้นสูง เผยให้เห็นเนื้อหน้าท้องผอมเพรียวที่นุ่มฝ่ามือ
มาร์คลูบวนพร้อมบีบเค้นตามใจชอบ เจ้าของผิวบอบบางนั้นเหงื่อตกและสะดุ้งโหยเป็นพักๆ
เมื่อถูกร่างสูงแตะต้องในจุดที่เรียกว่าความกระสันมากเกินไป
มันทำให้เด็กน้อยต้องกัดฟันแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้องที่น่าอับอาย
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ..
ผมก็แค่อยากจะมาขอโทษและช่วยทำแผลให้เขาใหม่ก็แค่นั้นเอง..
“มะ..ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้นนะ!” มาร์คไม่ฟังแถมยังใช้มือที่ยังอยู่ใต้เสื้อลูบขึ้นมาถึงเนินอกแล้วสอดมือขึ้นเหนือคอเสื้อ
ก่อนนิ้วเรียวยาวทั้งห้าจะควบคุมปลายคางเรียวเอาไว้ได้และใช้นิ้วชี้ลูบเบาๆลงบนริมฝีปากอิ่ม
ซึ่งแบมแบมเองก็เผยออ้าขึ้นตอบรับอย่างไม่รู้ตัว
“ถ้าอยากจะเรียกคนช่วยก็เอาเลย
ถ้านายอยากให้คลิปนี้รู้ไปถึงแฟนนายนะ” มาร์คใช้ปลายลิ้นร้อนนัวเนียที่ข้างแก้มอวบทั้งฟ้อนเฟ้นไปทั่วกายบาง
ก่อนจะยกมือถือที่อยู่ในโหมดวิดีโอขึ้นมากดถ่ายใบหน้าที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขาอย่างนึกสนุก
เด็กน้อยซีดเผือดปากก็สั่นด้วยความวิตกกังวลที่เห็นใบหน้าของตัวเองกำลังบันทึกอยู่ในโทรศัพท์เครื่องนั้น
พอจะแย่งมาก็ต้องล้มเลิกความตั้งใจเพราะมันไกลเกินที่มือเขาจะเอื้อมถึง น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาด้วยความเสียใจและเจ็บใจที่ตัวเองนั้นทำอะไรไม่ได้
คับคล้ายกับว่าโลกทั้งใบของเขาตกไปอยู่ในกำมือผู้ชายคนนี้
มาร์คคงจะเกลียดชังผมมากเลยสินะ
เขาเอาแต่ปิดกั้นตัวเองจากผม ไม่ยอมรับแม้แต่ความหวังดี
“หึ.. ฉันชอบหน้าที่สิ้นหวังของนายนะ”
“คนที่กำลังสิ้นหวังอยู่ นั่น..ไม่ใช่ตัวรุ่นพี่เองหรอครับ”
เด็กน้อยหันไปบอกอีกฝ่ายทั้งน้ำตา เจตนาจริงก็ไม่ได้คิดจะพูดแขวะอะไร
แค่อยากให้มาร์คที่กำลังหน้ามืดตามัว ได้รู้ตัวสักทีว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่มันไม่ใช่หนทางแก้ไขที่ดี
เพราะถึงจะทำไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา
เขาแอบคาดหวังอยู่ลึกๆในใจว่ามาร์คจะคิดได้ แล้วก็หยุดการกระทำที่ไม่ถูกต้องนี้ลงได้สักที
แต่ทว่าเขาต้องพบเจอกับความผิดหวังซ้ำซ้อนเมื่อคำพูดนั้นกลายเป็นคำพูดที่จุดชนวนอารมณ์มาร์คขึ้นมาซะเอง
“คิดจะสั่งสอนฉันหรอ คนที่โง่นั่นมันนายไม่ใช่หรือไง?”
มาร์คที่ไม่พอใจก็ผลักอีกฝ่ายให้หน้าล้มฟุบลงกับเตียงอย่างแรง เป็นผลให้คนตัวเล็กหูอื้อและมึนหัวไปชั่วขณะ
แต่ยังไม่ทันขยับตัวก็โดนจัดการรวบแขนทั้งสองข้างมาไขว้หลังไว้และจับล็อกแน่นซะจนเด็กน้อยร้องโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ผมเจ็บนะ.. อ๊ะ!”
ฝ่ามือยาวเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นเอวบางต่อด้วยการล้วงเข้าไปในกางเกงนักเรียนตัวบาง
เด็กน้อยที่กำลังตั้งข้อศอกทั้งสองข้างเพื่อพยุงตัวขึ้นเกือบจะทรุดหน้าลงไปอีกรอบ
เมื่อถูกรุกรานข้างในส่วนกลางของจุดอ่อนไหว มือใหญ่กอบกุมเนื้อเอ็นอุ่นๆขนาดพอดีมือแล้วช่วยรูดรั้งมันขึ้นลงจนเจ้าของร่างบอบบางต้องเผลอแอ่นสะโพกตอบรับด้วยอารมณ์ที่ปฎิเสธไม่ได้
“ฮื้อ..” เด็กน้อยร้องครางปนสะอื้นในลำคอ
มือเล็กจิกผ้าปูที่นอนจนตัวเกร็งเพื่อข่มอารมณ์เอาไว้แต่ก็ต้องแพ้ผ่ายให้กับสองมือเก่งกาจที่คอยปรนเปรอช่วงล่างจนหายใจหอบ
อารมณ์ของแบมแบมกำลังไหลตามผู้ชักนำอย่างมาร์ค เขาออกแรงขย้ำเบาๆและกดย้ำนิ้วโป้งที่ส่วนปลายจากแก่นกายที่เคยแน่นิ่งก็เริ่มจะแข็งขืนสู้มือขึ้นมาบ้าง
สภาพของแบมแบมในตอนนี้เรียกได้ว่าถูกทำให้พอใจอย่างเต็มที่
เมื่อใกล้ถึงคำว่า เสร็จ ร่างเพรียวก็กระตุกร่างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะฝากน้ำข้นสีขาวอุ่นๆเปียกเต็มล้นบนฝ่ามือชายหนุ่ม
มาร์คชักมือกลับทันทีที่สามารถช่วยให้เด็กน้อยไปถึงฟากฝั่ง
เขายกแขนข้างนั้นขึ้นแล้วใช้ปลายลิ้นร้อนปาดชิมคราบอุ่นเหลวที่ยังติดค้างในมือด้วยรอยยิ้ม
กลับไปอ่านต่อได้ที่ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1310194&chapter=9
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น